خواهر و برادر دو زبانه: شروع دردسری جدید برای والدین مهاجر
فرزند اول شما بالاخره دو زبانه شده است و شما از اینکه می تواند به هر دو زبان صحبت کند خوشحال هستید. زبان ها را تثبیت کرده اید و آماده اید همین پروسه را برای فرزند بعدی هم به کار بگیرید. نباید فرقی بکند، می کند؟ هم بله، هم خیر! یادگیری زبان در خواهر و برادر دو زبانه لزوما یکسان نیست و خود چالش جدیدی به حساب می آید.
ورود فرزند جدید بسیاری از جنبه های خانواده را تغییر می دهد. و در خانواده دو زبانه تعادل زبانی یکی از آنها است. زمانی که صرفا یک فرزند داشتید، می توانستید تصمیم بگیرید که چه کسی به چه زبانی صحبت کند و به آن پایبند می بودید (البته می دانم خیلی مواقع به دلیل شرایط از آن تخطی می کردید، اما در موضوع فعلی ما به سایر چالش های والدین فکر نمی کنیم.)
اکنون شما مسئول انتخاب زبان هایی هستید که می خواهید فرزندتان با آنها در تماس باشد و زمان اختصاص داده شده به هر یک را تعیین می کنید. تا مدتی ممکن است ترجیحات شما در خانه حکم فرما باشد، اما با بزرگ تر شدن فرزند اول اوضاع کمی پیچیده تر می شود. ورود فرزند اول به مهدکودک یا مدرسه پایان حکمرانی شما بر زبان صحبت شده در خانه و مقدار ورودی برای بچه ها است.
همان طور که قبلا هم گفتیم، با ورود فرزندان به مدرسه زبان دوم بیشتر تقویت می شود و در اکثر مواقع کودک حتی می خواهد که زبان اقلیت را کنار بگذارد. این امر تنها با تلاش و پشتکار زیاد از سوی والدین مهاجر برای عدم تغییر قوانین زبانی در خانه قابل حل است.
با این حال خانواده نمی تواند در مورد زبانی که خواهر و برادر دو زبانه با هم صحبت می کنند تصمیم گیری کند. اغلب دیده می شود که فرزند بزرگ تر به صحبت به زبان دوم با خواهر و برادر دو زبانه خود عادت می کند و در این شرایط حتی با نوزاد هم به زبان دوم صحبت می شود. در واقع اغلب این گونه است که هر چه تعداد فرزندان بیشتر باشد، فرزند آخر تماس بیشتری با زبان دوم پیدا می کند و در زبان اقلیت مهارت کمتری خواهد داشت.
این امر به شرایطی منجر می شود که در آن نوزاد تماس بیشتری با زبان اکثریت می یابد و نسبت به فرزند بزرگ سال زودتر با ورودی های آن بمباران می شود. چنین شرایطی ممکن است بر رشد زبانی و انتخاب های او تاثیر گذار باشد.
والدین چه کاری می توانند برای اطمینان از این امر انجام دهند که فرزند دوم هم به قدر فرزند اول فرصت دو زبانه شدن را پیدا کند؟
در این سناریو، ثبات شاید مهمترین فاکتور باشد. برای اینکه زبان اقلیت به صورت فعال در میان خواهر و برادر دو زبانه صحبت شود، لازم است که موقعیت آن در خانواده واضح و ثابت باشد. در صورتی که والدین در هر شرایطی به استفاده از زبان مادری وفادار بمانند، موقعیت زبان اقلیت کمتر به خطر خواهد افتاد.
یکی از ایده های ایجاد وفاداری به زبان این است که خانواده برای استفاده از آن سنت یا روتین خاصی را تعریف کنند. برای مثال زمان پخت و پز و مسافرت می تواند به استفاده از زبان مادری منحصر شود.
لازم است که والدین مهاجر دائما آماده شرایطی باشند که تعادل زبانی خانواده به هم می خورد. در یک خانواده مهاجر زمان های زیادی پیش می آید که زبان اکثریت غالب می شود. خانواده ای موفق است که همیشه استراتژی هایی برای پیروز ساختن زبان مادری در خانه در ذهن داشته باشد.
مایل به ثبت دیدگاه هستید؟